بچه ها، لطفاً برای نمره درس نخونید. هدفتون یادگیری باشه. این هدفو گم نکنید. شما اومدین دانشگاه تا اونچه را که نمی دونستید یاد بگیرید. نگاه کنید ببینید؛ چقد دونستن براتون کافیه و تا چه اندازه آگاه شدن راضی تون می کنه. همونقد درس بخونید. اما اینم بدونید که اگه به دونستن کم راضی بشید، بدجور ضرر کردید. یادتون که هست ابن سینا چی گفته بود: تا بدانجا رسید دانش من، تا بدانم که همی نادانم. حالا اگه عمرتونو صرف یادگیری نکنین مثلاً می خواین چیکارش کنین؟ خوش گذرونی؟ باشه، اما فکر می کنین یادگیری نمی تونه خوشی به دنبال داشته باشه. لطفاً یه کم راجع به لذت مطالعه جستجو کنید. یه کمم در مورد آمار مطالعه روزانه کشورهای توسعه یافته اطلاعات جمع کنید. اون وقت ببینید چه خبره؟ حتماً می دونین واسه رسیدن به دروازه های شهر موفقیت به چه چیزایی احتیاج داریم؟ می دونین یه روزی میاد که به شکل غیرقابل باوری ممکنه حسرت روزایی مثل امروز و فردا را بخوریم؟ نذارین اون روز بیاد. خواهش می کنم! حتماً می پرسین چی شد، تا حالا روی سخنت با ما بودی حالا چطور شد خودتم اومدی قاطی «ما»؟ آره راست می گین. آخه من و تو که با هم فرقی نداریم. همه مون تو یه مسیریم. اصلاً همسفریم. نقطه شروعمون، مسیرمون و حتی اونجایی که باید بش برسیم یکیه. خب پس یه جورایی هرچی به شما می گم به خودمم می گم. بچه ها بیاین یادمون نره که واسه چی اومدیم دانشگاه. یادمون نره واسه چی داریم وقت و جوونی و انرژی مونو صرف می کنیم. یادگیری چیز کمی نیست. بیاین سر کلاس برا تموم شدن کلاس دقیقه و ثانیه شماری نکنیم. بیاین حواسمون به درس و کلاس باشه. بیاین برا کلاس حرمت قائل بشیم. بیاین خوب گوش کنیم. بیاین اگه متوجه نشدیم، خوب سؤال کنیم. بیاین بحث علمی کنیم. بیاین گفتگوی دانش محور داشته باشیم. بیاین حواس بقیه را پرت نکنیم. بیاین به همدیگه تو درس خوندن و یادگیری کمک کنیم. بیاین سر نمره با استاد چونه نزنیم. بیاین برا اینکه جلسه بعدی درس برسه لحظه شماری کنیم. بیاین از استاد بخاطر خوب درس دادنش تعریف و تمجید کنیم نه به خاطر خوب نمره دادن. چشم به هم بزنیم دیر می شه ها. لحظه ها و فرصت ها ، پای گریزشون خیلی تند و سریعه ها، شُل بجنبید فرار می کنن. از ما گفتن، از شما و خودمم شنیدن. بیاین اجازه ندیم دیر بشه. بچه ها بیاین به جای نمره، به یادگیری فکر کنیم.